لــبــخــنــد بــانــو
نوشته های گاه و بی گاهملــبــخــنــد بــانــو
نوشته های گاه و بی گاهمغر غرهای یه آدم مریض!
دنبالش نگرد که عنوان نداره!
غصه
ناراحتی
تا کی خدا؟
تا کی؟
به خدا منم صبرم اندازه داره!
خسته شدم!
فکر می کنم یکی داره دلم و با تمام قدرت تو دستاش فشار می ده و منم حس می کنم که از درد بی حال شدم!
بازم غر غرو شدم! می دونم ولی یه چیزایی تو زندگی آدم پیدا می شه که تحملش واقعا( در حد کهکهشان های هفت آسمان) سخته و بعضا غیر قابل تحمل!
پ.ن: مطمئنم که بعدا به خاطر این نوشته خودم و سرزنش می کنم ولی بذار احساسات من از ناراحتی هم اینجا ثبت بشه و دنیا بدونه که همه مثل هم هستن و باید با مشکلات زندگی دست و پنجه نرم کنن و این واقعا غیر قابل اجتنابه!
پ.ن2: نه حوصله دارم عکس بذارم نه خط آخر! ببخشید دوستان...
بلاتکلیفی!
از بلاتکلیفی متنفرم! اصلا کی میره این همه راه رو؟ کی دوست داره که این راه و بره؟!
مسلما هیچ کس!
میونه ام باهاش اصلا خوب نیست! گرچه بعضی وقتا فقط سعی می کنم خودم و تو این بلاتکلیفی آروم نگه دارم! اما بازم سخته!
امروز و دیروز بازم یه نمونه دیگه از بلاتکلیفی رو چشیدم که هنوز دارم باهاش دست و پنجه نرم می کنم! گرچه می دونم نتیجه چیه و هیچم بهش امیدوار نیستم اما خب لااقل تکلیفت با خودت معلوم می شه و اینکه نهایتش دپرس بشی! من حاضرم دپرس بشم ولی بالاخره مشخص بشه!(البته بگم وقتی از قبلش نتیجه رو می دونی که منفیه و دپرس می شی با وقتی که نتیجه رو نمی دونی و امیدواری برای جواب مثبت ولی جواب منفی باشه و واقعا دپرس بشی خیلی تفاوت می کنه) و ناراحتی من از جنس اوله!
پ.ن: این هم بگم که لطفا فکر نکنید منظورم نتایج کنکوره! چون امسال تو هیچ مقطعی کنکور شرکت نکردم!
...
***خط آخر***
باید خود را مقید کنیم که از اشتباههای خود پند بگیریم، نه اینکه به خود بپیچیم و خویشتن را ملامت کنیم. آنتونی رابینز